Η Dua Lipa κέρδισε τη δίκη πνευματικών δικαιωμάτων για το “Levitating”

Η Dua Lipa κέρδισε τη δίκη πνευματικών δικαιωμάτων για το τραγούδι της Levitating.

Η 29χρονη τραγουδίστρια είχε κατηγορηθεί από τους δημιουργούς τραγουδιών L. Russell Brown και Sandy Linzer ότι αντέγραψε το κομμάτι τους Wiggle and Giggle All Night από το 1979 στο single της του 2020. Ωστόσο, την Πέμπτη (27.03.25), η δικαστής Katherine Polk Failla του Περιφερειακού Δικαστηρίου των ΗΠΑ απέρριψε την αγωγή τους, κρίνοντας ότι δεν υπήρχε “ουσιαστική ομοιότητα” μεταξύ των δύο τραγουδιών.

Η δικαστής επικαλέστηκε μια απόφαση της περασμένης χρονιάς που αθώωσε τον Ed Sheeran από κατηγορίες ότι είχε αντιγράψει τον Marvin Gaye και σημείωσε ότι τόσο το Levitating όσο και το Wiggle and Giggle All Night είχαν ομοιότητες με μουσική από διάφορους καλλιτέχνες, όπως ο Μότσαρτ, οι Gilbert and Sullivan, ο Gioachino Rossini και οι Bee Gees.

Στην απόφασή της, έγραψε: “Το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι ένα μουσικό στυλ, το οποίο οι ενάγοντες όρισαν ως ‘ποπ με ντίσκο αίσθηση’, και μια μουσική λειτουργία, που περιλαμβάνει ‘διασκέδαση και χορό’, δεν μπορούν να προστατεύονται από τα πνευματικά δικαιώματα είτε μεμονωμένα είτε σε συνδυασμό γιατί αυτό θα εμπόδιζε πλήρως την περαιτέρω εξέλιξη της μουσικής σε αυτό το είδος ή για αυτόν τον σκοπό.”

Οι δύο δημιουργοί τραγουδιών οι οποίοι είχαν επίσης ισχυριστεί ότι το Levitating περιλάμβανε στοιχεία από το Don Diablo, ένα τραγούδι του Miguel Bosé από το 1980, για το οποίο κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα “διαφωνούν με σεβασμό” με την απόφαση του δικαστηρίου και σκοπεύουν να ασκήσουν έφεση, δήλωσε ο δικηγόρος τους, Jason T. Brown, στο περιοδικό People.

Σε ανακοίνωσή του, πρόσθεσε: “Αυτή η υπόθεση αφορούσε πάντα την υπεράσπιση της διαχρονικής αξίας της πρωτότυπης τραγουδοποιίας, και συνεχίζουμε να πιστεύουμε στη δύναμη της δημιουργικής κληρονομιάς του κ. Brown και του κ. Linzer.”

Ακόμα και ο εμπειρογνώμονας της υπεράσπισης παραδέχθηκε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ακούσουν τις ομοιότητες μεταξύ του Don Diablo και του Levitating. Όμως, σύμφωνα με τη νεότερη νομολογία συμπεριλαμβανομένης της απόφασης Structured Asset Sales v. Sheeran ,τα δικαστήρια επικεντρώνονται ολοένα και περισσότερο σε αυτό που μπορεί να αναλυθεί και να φιλτραριστεί σε χαρτί, παρά σε αυτό που αισθάνεται κανείς μέσα από τη μουσική.

Υπάρχει μια αυξανόμενη απόσταση μεταξύ του τρόπου με τον οποίο αποφασίζονται αυτές οι υποθέσεις μέσω ακαδημαϊκής ανάλυσης νομικών εγγράφων, μέτρων και μουσικής σημειογραφίας και του τρόπου με τον οποίο το κοινό βιώνει πραγματικά τη μουσική. Η ψυχή ενός τραγουδιού δεν ζει σε ένα δικαστικό έγγραφο. Ζει στον ήχο, στο συναίσθημα και στην ερμηνεία και αυτό είναι που πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν και να κρίνουν οι ένορκοι.