Οι επτά σπουδαιότεροι managers στην rock ‘n’ roll ιστορία

Οι άνθρωποι χωρίς τη συμβολή των οποίων πολλοί καλλιτέχνες θα έμεναν στην αφάνεια.

“Ένα πράγμα πάει λάθος. Ένα. Για κάθε ένα πράγμα που πάει λάθος, υπάρχουν εκατό που πάνε σωστά. Ξέρεις πως περνάω τον χρόνο μου; Κοιμάμαι δύο ή τρεις ώρες κάθε βράδυ. Δεν υπάρχουν σεξ εν ντραγκς για τον Ian. Ξέρεις τι κάνω; Βρίσκω χαμένες αποσκευές. Εντοπίζω χορδές στο κέντρο του Ώστιν. Το ξέρεις;”.

Οι παραπάνω φράσεις ανήκουν στον φανταστικό χαρακτήρα του manager Ian Faith, ο οποίος έχει το δύσκολο έργο να τιθασεύσει τους επιπόλαιους και σε πολλά σημεία ανώριμους, Spinal Tap. Όλα αυτά φυσικά στο film του 1984 “This is Spinal Tap”, την απόλυτη rock n roll σάτιρα που λόγω της επιτυχίας της, “ανάγκασε” τους Spinal Tap να γίνουν κανονικό συγκρότημα και να κάνουν σποραδικές εμφανίσεις ανά τα χρόνια. Τον Ian Faith υποδύθηκε εξαιρετικά ο ηθοποιός Tony Hendra, ο οποίος δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια. Στον παραπάνω μονόλογο, ο Faith περιγράφει με ποιητικό τρόπο το εξαιρετικά δύσκολο έργο ενός manager καλλιτεχνών, μίας δουλειάς ωστόσο τόσο απαραίτητης, ώστε να αδυνατούμε πραγματικά να φανταστούμε την επιτυχία των καλλιτεχνών και των συγκροτημάτων, χωρίς αυτήν.

Η δουλειά ενός manager.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, το όνομα του manager ενός γκρουπ θα έμπαινε δίπλα σε αυτά του τραγουδιστή, του κιθαρίστα και των υπολοίπων. Ο manager κάνει τα πάντα (με όλη τη σημασία της λέξης), έτσι ώστε ο μουσικός να μείνει ανενόχλητος και απερίσπαστα να ασχολείται με το δημιουργικό κομμάτι της σύνθεσης. Ακόμα και αν ο manager επεμβαίνει και σε αυτή στη συνέχεια. Είναι υπεύθυνος για την προώθηση του υλικού και έχοντας τις κατάλληλες γνωριμίες, μπορεί να κλείσει τις πλέον ιδανικές συμφωνίες για τους πελάτες του. Είναι υπεύθυνος για το εύρος των περιοδειών καθώς και για τα venues όπου πρόκειται να εμφανιστεί ο καλλιτέχνης. Είναι σε γενικές γραμμές για όλο το “business” μέρος της ιστορίας, ένα κομμάτι το οποίο πολύ δύσκολα θα μπορούσε να διαχειριστεί ένας μουσικός από μόνος του. Πολλώ μάλλον όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης αποδεικνύεται εξαιρετικά ανώριμος να διαχειριστεί.

Στις παρακάτω γραμμές αναφέρονται επτά από τους σπουδαιότερους (αν όχι οι επτά σπουδαιότεροι) managers στην ιστορία του rock ‘n’ roll. Χωρίς αυτούς ο μουσικός χάρτης των τελευταίων δεκαετιών θα ήταν πολύ διαφορετικός.

Sharon Osbourne
H Sharon Osbourne δεν είναι απλά η σύζυγος και manager του Ozzy. Είναι μία από τις πλουσιότερες γυναίκες της Βρετανίας και κάτι τέτοιο δε γίνεται ούτε τυχαία, ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη. Ο Ozzy Osbourne δεν κάνει “βήμα” χωρίς αυτήν και τις συμβουλές της, εδώ και δεκαετίες. Η Sharon Osbourne ήταν αυτή που εμπνεύστηκε το Ozzfest Festival, το οποίο αφενός κράτησε την καριέρα του Ozzy σε υψηλό επίπεδο, αφετέρου προσέλκυσε τα πιο σημαντικά ονόματα κάθε εποχής, μαζί με καινούρια ταλαντούχα γκρουπ που έκαναν σημαντική καριέρα αργότερα. Η δημοτικότητα της εκτοξεύτηκε από το reality TV Show “The Osbournes”, ενώ έγινε επίσης γνωστή ως κριτής σε shows όπως τα “The X Factor” και “America’s Got Talent”.

Doc McGhee
Ο McGhee είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά διαμόρφωσε τον hard rock χάρτη της Αμερικής, στα 70s με τους Kiss αλλά κυρίως στα 80s. Ήταν τότε από τα μαγικά και έμπειρα χέρια του πέρασαν οι Skid Row, οι Bon Jovi, κυρίως όμως οι Motley Crue που του προκάλεσαν τα περισσότερα προβλήματα, όπως είδαμε και στο αυτοβιογραφικό φιλμ “The Dirt”. Μεταξύ άλλων ο Doc McGhee έχει δουλέψει με Scorpions, Guns N Roses και Ted Nugent, όπως επίσης και με τους υπέρ-επιτυχημένους Hootie and the Blowfish. O ΜcGhee πέτυχε καθώς ήταν ένας επαγγελματίας που μπορούσε να “κουμαντάρει” νεαρούς, οι οποίοι βιώνουν παραπάνω δόξα από αυτή που μπορούσαν να αντέξουν. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν επίσης η συνδιοργάνωση του Moscow Music Peace Festival το 1989, δύο χρόνια πριν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Brian Epstein
Πρόκειται για τον άνθρωπο που ανακάλυψε τους Beatles και τους οδήγησε στην απόλυτη δόξα. Το μαγικό κουαρτέτο απλά δε θα υπήρχε χωρίς τον Brian Epstein και αυτό είναι κάτι που διακύρητταν οι ίδιοι οι Beatles με κάθε αφορμή. Ο ίδιος ο Sir Paul McCartney τον είχε αποκαλέσει “Πέμπτο Beatle” (κάτι που σχετίζεται με την ονομαστική αναφορά του προλόγου), ενώ όταν μαζί με τον John Lennon έγιναν Μέλη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (ΜΒΕ), χαρακτήρισαν τον τίτλο τους ως “Mister Brian Epstein”. Ωστόσο δεν γνώρισε το τέλος που ίσως του άξιζε. Λίγες ημέρες μετά την ηχογράφηση του Magical Mystery Tour από τα Σκαθάρια, ο Epstein βρέθηκε νεκρός στην κρεβατοκάμαρα του, τον Αύγουστο του 1967. Είχε “φύγει” από συνδυασμό υπνωτικών χαπιών και αλκοόλ.

Συνταγματάρχης Tom Parker
Στην αρχή της καριέρας του συνεργάστηκε με stars της δεκαετίας του 1940, όπως η Minnie Pearl και ο Hank Snow. Στη συνέχεια όμως ανακάλυψε έναν νεαρό από το Μέμφις, ο οποίος θα γινόταν πολύ παραπάνω από star, θα ήταν το πιο λαμπρό αστέρι. Υπάρχει μέχρι σήμερα ένα debate για το ποιος επωφελήθηκε από τη συνεργασία του Colonel Parker με τον Elvis Presley. Η βάση της συζήτησης φυσικά είναι οι εξωφρενικές αμοιβές του Parker, οι οποίες κυμαίνονταν από το 25 έως το 50% των αποδοχών του Elvis. Το αντεπιχείρημα ωστόσο είναι ότι ο Elvis θα μπορούσε να τον απολύσει ανά πάσα στιγμή, κάτι που δεν έκανε. Η μεγαλύτερη συμβολή του Parker ήταν που έπεισε τον Elvis να παρουσιαστεί στον αμερικανικό στρατό, κερδίζοντας έτσι την καθολική αποδοχή των συμπατριωτών του.

Malcolm McLaren
Ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας, ο Malcolm McLaren διατηρούσε το κατάστημα ρουχισμού “Sex” στο Chelsea του Λονδίνου, μαζί με την τότε σύντροφο του Vivienne Westwood. Ήταν το μέρος όπου πήγαιναν πολύ νεαροί Άγγλοι, σε μια χώρα που μαστίζονταν από την ανεργία των μέσων των 70s. Σε μια επίσκεψη του στο θρυλικό CBGB’s της Νέας Υόρκης, ο McLaren βλέπει το μέλλον μπροστά του. Γυρνάει στο Λονδίνο και συγκεντρώνει τέσσερις (ο Θεός να τους κάνει) μουσικούς που θα εξέφραζαν τον ήχο της γενιάς τους. Παίρνει έμπνευση από το κατάστημα του και ονομάζει το συγκρότημα “Sex Pistols”. Τα υπόλοιπα είναι μία από τις πιο εξωφρενικές rock ‘n’ roll ιστορίες που έχουμε πλέον να αφηγηθούμε. Το πιο γνωστό τραγούδι τους πήρε τον τίτλο του από τον Εθνικό Ύμνο της χώρας…

Peter Grant
Μαθήτευσε δίπλα στον σπουδαίο Don Arden ο οποίος ανέδειξε ονόματα όπως οι Jerry Lee Lewis, Little Richard και Gene Vincent. Ο Peter Grant χρησιμοποίησε τα πολύτιμα αυτά μαθήματα, ώστε να διαχειριστεί ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο για τους Led Zeppelin, με την κραταιά Atlantic Records. Ήταν ο φύλακας άγγελος του γκρουπ όλα αυτά τα χρόνια, καθώς όλοι προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν το πιο “καυτό” ροκ όνομα μιας ολόκληρης εποχής. Όπως και ο McGhee, έδωσε μεγάλη βαρύτητα στην αντιμετώπιση καταχρήσεων και παρεκτροπών από το γκρουπ, ωστόσο δεν κατάφερε να αποτρέψει τον τραγικό θάνατο του John Bonham. Με τη διάλυση των Zeppelin, ο Grant πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των 80s μακριά από τη βιομηχανία, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει και ο ίδιος τους δικούς του δαίμονες. Έφυγε από καρδιακή προσβολή το 1995, σε ηλικία 60 ετών.

Walter “Herbie” Herbert
Ένας σκληρός συνειδητός καπιταλιστής, κατά δήλωση του, ο Herbert καταλάβαινε πότε ένα γκρουπ έπρεπε να θυσιάσει τη δημιουργικότητα του προς όφελος της εμπορικότητας. Manager των Journey κατά τα 70s, υπήρξε σαφής προς τον ηγέτη του γκρουπ Neal Schon, πως θα προσλάβουν για τραγουδιστή τον Steve Perry. Οι μέχρι τότε πειραματικοί Journey κατέληξαν να γίνουν το δημοφιλέστερο, για μια σημαντική περίοδο, γκρουπ των ΗΠΑ, γεμίζοντας τις μεγαλύτερες αρένες και χαρίζοντας στο κοινό τραγούδια όπως τα “Don’t Stop Believing” και “Separate Ways”. Συν τοις άλλοις, ο Herbert ήταν ο υπεύθυνος για το πλασάρισμα στην αμερικανική αγορά δύο σπουδαιών ευρωπαϊκών γκρουπ, των Roxette και Europe. Έφυγε από τη ζωή το 2021 σε ηλικία 73 ετών.

apotis4stis5.com